ဘဝဒီေရ

ပင္လယ္မွာ ဒီေရ အတက္အက် ေန႔စဥ္ျမင္ေတြ႕ေနၾကသလို သတၱ၀ါေတြရဲ႕ဘ၀ဟာ သံသရာမွာ နိမ့္တစ္ခါ ျမင့္တလွည့္ ျဖစ္ခဲ့ၾကရတယ္။ လူ၊နတ္၊ျဗဟၼာဆိုတဲ့ ျမင့္တဲ့ဘဝ၊ ငရဲ၊တိရစၦာန္၊ၿပိတၱာ၊အသုရကာယ္ ဆိုတဲ့ နိမ့္က်တဲ့ဘဝေတြမွာ မ်ားစြာျဖစ္ခဲ့ၾကရပါတယ္။ လူ႔ဘဝေလးတစ္ခုကိုပဲၾကည့္လိုက္မယ္ဆိုရင္ တခါတရံ အေမနဲ႔သား၊ ညီမနဲ႔ေမာင္၊ လင္နဲ႔မယား အမ်ဳိးစံုေအာင္ျဖစ္ၾကရတယ္။ အခ်ဳိ႕ဆိုရင္ ဘ၀တစ္ခုထဲမွာ ေယာကၤ်ားကေန မိန္းမ၊ မိန္းမကေန ေယာကၤ်ား ေျပာင္းလဲျဖစ္ၾကရတာေတြရွိတယ္။ အျခားဘ၀ေတြမွာဆိုရင္လဲ လူ႔ဘဝကေန တိရစၦာန္၊ တိရစၦာန္ဘ၀ကေန လူ႔ဘ၀ဆိုၿပီး အတက္အက်ဘ၀မ်ားစြာျဖစ္ၾကရတယ္။ဒါဟာ သံသရာက်င္လည္ေနတဲ့သူမ်ားအဖို႔ နိယာမတရား တစ္ခုပါပဲ။
–>
တစ္ေန႔ စာေရးသူနဲ႔ အလြန္ရင္းႏွီးတဲ့ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦး ေက်ာင္းေပၚေရာက္လာပါတယ္။ ၀တ္ျပဳၿပီးတဲ့အခါ “အရွင္ဘုရား………….( )ေန႔မွာ ေသဆံုးသြားတဲ့ လုလုအတြက္ ရည္စူးၿပီး ဆြမ္းေကၽြးခ်င္ပါတယ္ဘုရား။ ဆြမ္းေကၽြးခ်င္ရတဲ့အေၾကာင္းက မၾကာေသးခင္က တပည့္ေတာ္ “လုလု”ကို အိပ္မက္ရပါတယ္။ သူက ကကတစ္ငါးဆိုရင္ အရမ္းႀကိဳက္တာဘုရား။ သူအသက္ထင္ရွားရွိစဥ္က သူႀကိဳက္တဲ့ ကကတစ္ငါးကို ေပါင္းၿပီး ေကၽြးရင္ တအားကို စားေတာ့တာပဲဘုရား။ အိပ္မက္ထဲမွာလဲ ကကတစ္ငါးေပါင္းကို လွဴဒါန္းရတယ္လို႔ ျမင္မက္မိတဲ့အတြက္ အခုလို လုလု အတြက္ရည္စူးၿပီး အလွဴလုပ္ေပးရတာပါဘုရား။ ဒီလို ႀကံႀကံဖန္ဖန္လွဴရေကာင္းလားဆိုၿပီး အရွင္ဘုရားဆူမွာလဲ စိုးပါတယ္ဘုရား” လို႔ ေလွ်ာက္ထားလာပါတယ္။
သူမ ေလွ်ာက္ထားလာတဲ့ လုလု ဆိုတာ လူမဟုတ္ပါ။ အဟိတ္တိရစၦာန္သာျဖစ္တဲ့ အယ္လ္ေဇးရွင္းေခြးတစ္ေကာင္သာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူမစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ “ေသသြားတဲ့သူဟာ လူပဲျဖစ္ျဖစ္ တိရစၦာန္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ေသၿပီးမွ အလွဴလုပ္ေပးတဲ့အတြက္ ရာႏႈန္းျပည့္ ရႏိုင္တယ္လို႔ တစ္ထစ္ခ် မေျပာႏုိင္သလို အာမလည္း မခံႏိုင္ပါဘူး။ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္ အေၾကာင္းညီညြတ္ရင္ေတာ့ ရသင့္က ရသြားႏိုင္ပါတယ္” လို႔ ေျပာေပးရပါတယ္။ အမွန္က လူပဲျဖစ္ေစ တိရစၦာန္ပဲျဖစ္ေစ အသက္ထင္ရွားရွိစဥ္မွာသာ ေသခ်ာေပါက္ ကုသုိလ္ရႏိုင္ပါတယ္။ ေသသြားတဲ့ လုလုနဲ႔စပ္လို႔ ဒကာမအား တရားစကားေျပာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
တစ္ခါကသထံုျပည္မွာ သက္ေတာ္ရွည္ ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါး ရွိပါတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ ေက်ာင္းကုိ ေခြးကေလးတစ္ေကာင္ ေရာက္ရွိလာပါတယ္။ ဆရာေတာ္လဲ ေခြးကေလးကို စေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း ခ်စ္ခင္မိပါတယ္။ ဆရာေတာ္ႀကီးဟာ ေခြးကေလးကို ေန႔စဥ္ ထမင္းစတဲ့အစာေတြကို ေကၽြးပါတယ္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမွာလဲ သံဃာေတာ္မ်ားရဲ႕ စာအံသံေတြကို ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ဆိုသလို ေခြးကေလးဟာ ၾကားေနရတယ္။ တစ္ေန႔ ေခြးကေလးဟာ မက်န္းမမာျဖစ္ၿပီး ေသအံ့ဆဲဆဲမွာ ဆရာေတာ္ႀကီးက ပရိတ္ပ႒ာန္းေတြ ရြတ္ဖတ္ေပးပါတယ္။ ေခြးကေလးဟာ ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕တရားအသံကို နားေထာင္ရင္း ေသဆံုးသြားခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ပိုင္း ႏွစ္ေတြအလီလီေျပာင္းလုိ႔လာခဲ့ပါတယ္။ တစ္ေန႔ ဆရာေတာ္ႀကီး လမ္းေလွ်ာက္ေနခိုက္ အေနာက္ကေန “ဆရာေတာ္ဘုရား..ဆရာေတာ္ဘုရား” ဆိုၿပီး မိန္းခေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေခၚသံကို ၾကားလိုက္တယ္။ ဒါနဲ႔ ေနာက္လွည့္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ မိန္းခေလးတစ္ဦးျဖစ္ေနတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ထိုအခါ ဆရာေတာ္က “ ဟဲ့ကေလးမ…ညည္းကိုလဲ ငါမသိပါလား၊ ညည္းကဘယ္သူလဲ” လို႔ေမးတဲ့အခါ ဆရာေတာ္က မသိေပမယ့္ တပည့္ေတာ္က ဆရာေတာ္ဘုရားကို တအားရင္းႏွီးေနပါတယ္။ တပည့္ေတာ္ဟာ အရင္ဘဝက ဆရာေတာ္ေက်ာင္းမွာ တပည့္ေတာ္ ေခြးကေလးျဖစ္ခဲ့ရတာေလဘုရား ဆိုၿပီး မိန္းခေလးက ေျပာရွာပါတယ္။ ဒါဟာ တရားအသံကို တရားမွန္းမသိေပမယ့္ နားေထာင္မိရာက အဆင့္ျမင့္တဲ့လူ႔ဘ၀ကို ေရာက္သြားရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
ထိုျဖစ္ရပ္မ်ဳိး ဘုရားရွင္လက္ထက္ေတာ္တုန္းကလဲ ျဖစ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ သက္ေတာ္ထင္ရွားျမတ္စြာဘုရားဟာ စမၸာၿမိဳ႕အနီး ဂဂၢရဆိုတဲ့ေရအိုင္နံေဘးမွာ သီတင္းသံုးေနေတာ္မူပါတယ္။ တစ္ေန႔မွာ ဂဂၢရ ေရအိုင္အနီး တရားသဘင္က်င္းပရာ မ႑ပ္ထဲသို႔ ၾကြေတာ္မူကာ ခင္းထားတဲ့ေနရာမွာထိုင္ေတာ္မူၿပီး တရားနာပရိတ္မ်ားစြာတို႔အား တရားေဟာၾကားေတာ္မူပါတယ္။ ထိုအခိုက္ ဖားေလးတစ္ေကာင္ဟာ တရားပြဲအနီးကို ေရာက္လာပါတယ္။ တရားနာပရိသတ္ေတြကလည္း စံုလင္မ်ားျပားလွတဲ့အတြက္ ဖားကေလးဟာ ပရိသတ္အစြန္က ေနၿပီး ဘုရားရွင္ေဟာေတာ္မူတဲ့ တရားအသံကို နားေထာင္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ နားေထာင္ေနလိုက္တယ္။
ထိုအခ်ိန္မွာ ႏြားေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ဟာ တရားပြဲအနီးေရာက္လာပါတယ္။ ၿငိမ္သက္တဲ့ဣေျႏၵနဲ႔ တရားနာေနၾကတဲ့ ပရိသတ္ကို ျမင္ရတဲ့အခါမွာ ရႊင္လန္းတက္ၾကြတဲ့စိတ္ရွိလွတာေၾကာင့္ ပရိသတ္အစြန္မွာ ပါလာတဲ့ တုတ္လွံတံကို ေျမႀကီးမွာ ေထာက္ၿပီး ရပ္ေနပါတယ္။ ႏြားေက်ာင္းသားဟာ ေျမႀကီးေပၚကို မၾကည့္မိတဲ့အတြက္ ဖားကေလးရွိေနတာကို မသိဘဲ သူေထာက္လိုက္တဲ့ တုတ္လွံတံဟာ ဖားကေလးရဲ႕ဦးေခါင္းကိုေထာက္ မိလွ်က္သားျဖစ္သြားပါတယ္။ ဖားကေလးဟာ တရားေတာ္ရဲ႕အသံကို နားေထာင္ေနရင္းကေန ၾကည္ညိဳတဲ့စိတ္နဲ႔ ေသဆံုးခဲ့ရၿပီးေနာက္ တာ၀တႎသာနတ္ျပည္မွာ ၁၂-ယူဇနာ(၉၆မိုင္)က်ယ္၀န္းတဲ့ ဗိမာန္ႀကီးမွာ နတ္သား ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ထုိနတ္သားကိုလဲ ဖားနတ္သား(မ႑ဴကေဒ၀ပုတၱ)ဆိုၿပီး နာမည္တြင္ခဲ့ပါတယ္။(ဝိမာန၊႒၊၂၀၁)
အခုလဲ ေခြးကေလး ေသဆံုးခါနီးမွာ ဆရာေတာ္ႀကီးရြတ္ဖတ္ေတာ္မူတဲ့ ပရိတ္တရားအသံကို နားေထာင္မိတဲ့အတြက္ ဖားကေလးတစ္ျဖစ္လဲ မိန္းကေလးဘ၀ လူလာျဖစ္ရတာပါ။ ဆရာေတာ္ႀကီးဟာ ေခြးကေလးဘ၀ကေန မိန္းခေလးဘဝျဖစ္လာရတဲ့ အေၾကာင္းကို ေတြးၿပီး သံေ၀ဂေတြျဖစ္ေနမိပါေတာ့တယ္။ စာေရးသူဟာ ယခင္က ေခြးဆိုရင္ အလြန္မုန္းပါတယ္။ ေက်ာင္းထဲ၀င္လာတဲ့ေခြးေတြကို ျမင္ရင္ တုတ္၊ေက်ာက္ခဲစတာေတြနဲ႔ ပစ္ၿပီး ေက်ာင္းထဲက ေမာင္းထုတ္ေလ့ရွိပါတယ္။ အထက္ပါအေၾကာင္းအရာကုိ ဖတ္လိုက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္းမွာ “ေအာ္… ကံမေကာင္းအေၾကာင္းမလွလို႔ ေခြးဘ၀ ျဖစ္ရတယ္ဆိုေပမယ့္ သူတို႔လဲ အရင္ကအဆင့္ျမင့္တဲ့လူနတ္စတာေတြ ျဖစ္ခဲ့ဖူးသလို ေနာင္မွာလဲ ျဖစ္ခြင့္ရွိဦးမွာပဲ။ ငါတို႔လည္း ဘ၀သံသရာက်င္လည္ရတဲ့သူေတြဆုိေတာ့ ေခြးဘ၀လဲ အခါမ်ားစြာျဖစ္ခဲ့ၿပီးတဲ့အျပင္ လူ၊ နတ္၊ ျဗဟၼာ ၊ ငရဲ ၊ၿပိတၱာ ၊တိရစၦာန္၊ အသူရကာယ္ ဘ၀မ်ားစြာျဖစ္ခဲ့ဖူးမွာပဲ။ သံုးဆယ့္တစ္ဘံုထဲေနသူမွန္သမွ် မျဖစ္ဖူးတဲ့ဘ၀ရယ္လို႔ မရွိႏိုင္။ ငါလဲ သံုးဆယ့္တစ္ဘံုထဲမွာက်င္လည္ရလို ေခြးလည္းသံုးဆယ္တစ္ဘံုထဲမွာက်င္လည္ေနရတဲ့သူပဲ”လို႔ ေတြးမိရာက ေခြးေတြအေပၚမွာ ေမတၱာစိတ္ေတြ ထားႏုိင္လာပါေတာ့တယ္။
ဒါေၾကာင့္လဲ ေသဆံုးသြားတဲ့ ေခြးကေလး လုလု အတြက္ကုသုိလ္ေကာင္းမႈျပဳလုပ္ေပးတာနဲ႔စပ္လို႔ ေခြးကေလးပိုင္ရွင္ အမ်ဳိးသမီးကို မဆူရက္ေတာ့ပါ။ တဖန္ ထိုအမ်ဳိးသမီးက“အခုတပည့္ေတာ္ ခရီးကျပန္လာလို႔ အိမ္ေရာက္ကတည္းက ေခြးကေလးေတြ အိမ္အေပၚထပ္မွာပဲ ေနၾကတာဘုရား။ ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္လို႔ အိမ္ေအာက္ထပ္မွာ ေကၽြးရင္ ဆင္းၿပီး မစားၾကဘူး။ တပည့္ေတာ္ ေအာက္ကိုလိုက္ပို႔မွ သူတို႔ဆင္းၿပီး စားၾကတာဘုရား” လို႔ ေျပာပါတယ္။ အဟိတ္တိရစၦာန္ဆိုေပမယ့္ မဂ္ဖိုလ္မရႏိုင္တဲ့ဥာဏ္သာမရွိၾကတာ။ သူတို႔လည္း သံသရာက်င္လည္ေနၾကရတဲ့ သတၱ၀ါေတြမို႔လို႔ သာမန္အသိကေတာ့ ရွိၾကတယ္လို႔ဆိုရမွာပါ။
ဒါနဲ႔စပ္လို႔ တစ္ခါတုန္းက အလႅကပၸတိုင္းမွာ မိုးေခါင္ေရးရွားျဖစ္ၿပီး ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးတဲ့ေဘးႀကီး ကပ္ေရာက္လာပါတယ္။ အဲဒီအခါ အလႅကပၸတုိင္းမွာေနထိုင္တဲ့ ေကာတုဟလိကလို႔ေခၚတဲ့လူတစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။ထိုသူဟာ အငတ္ေဘးနဲ႔ႀကံဳေနတဲ့အတြက္ ေကာသမၺီျပည္ကိုသြားကာ အလုပ္ရွာမယ္ဆိုၿပီး စိတ္အႀကံနဲ႔ လမ္းခရီးမွာစားဖို႔အတြက္ ရိကၡာစုေဆာင္းေနပါတယ္။ ထိုအခ်ိန္မွာ ကူးစက္တတ္တဲ့ေရာဂါေၾကာင့္ လူအမ်ား ေသေက်ပ်က္စီးေနတာကို ျမင္လုိက္ရတဲ့အခါမွာ ေကာတုဟလိကရယ္၊ဇနီးရယ္၊သားရယ္ သံုးဦးသား အလႅကပၸတုိင္းကေန ထြက္ခြါလာခဲ့ၾကပါတယ္။ လမ္းခရီးမွာ ပင္ပမ္းလွတဲ့အတြက္ သားကေလးလဲ အသက္ဆံုးရံႈးခဲ့ရတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သူတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံဟာ ႏြားေက်ာင္းသားရြာတစ္ရြာကုိ ေရာက္လာပါတယ္။
ရြာထဲက ႏြားေက်ာင္းသားအိမ္မွာ ႏို႔ညစ္မဂၤလာျပဳလုပ္ၿပီး ပေစၥကဗုဒၶါတစ္ပါးကို ဆြမ္းေကၽြးေနပါတယ္။ ႏြားေက်ာင္းသားဟာ အိမ္ေရွ႕ေရာက္လာတဲ့ ေကာတုဟလိက တို႔ကို ျမင္တဲ့အခါ ႏႈတ္ဆက္စကားဆိုၿပီး စကားစျမည္ေျပာဆိုပါတယ္။ အေၾကာင္းစံုသိရတဲ့အခါ ေကာတုဟလိကအား ႏို႕ဃဏာထမင္းကို ေကၽြးပါတယ္။ စားၿပီးတဲ့အခါ အိမ္ေအာက္မွာ ႏို႔ဃဏာထမင္းစားေနတဲ့ ေခြးမကို ျမင္ေတာ့ ကံေကာင္းလိုက္တာဆိုၿပီးေတြးေနမိပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ စားတာမ်ားၿပီး အစာမေၾကျဖစ္ကာ ထိုညမွာပဲ ေသဆံုးခဲ့ပါတယ္။ ဇနီးသည္လည္း ထိုႏြားေက်ာင္းသား အိမ္မွာပဲ အခစားလုပ္ၿပီး ေနထိုင္လာခဲ့ပါတယ္။ ေကာတုဟလိကဟာ ေသဆံုးၿပီး ႏြားေက်ာင္းသားအိမ္မွာဘဲ ေခြးကေလး ျဖစ္တယ္။ ေခြးကေလးဟာ ေကၽြးေမြးေနတဲ့သူ႔သခင္နဲ႔အတူ အိမ္ကိုၾကြၿပီးဆြမး္ခံေနတဲ့ ပေစၥကဗုဒၶါအရွင္ျမတ္ကို ခ်စ္ခင္တဲ့စိတ္ရွိတယ္။ အရွင္သခင္က ေက်ာင္းကို ဆြမ္းပို႔သြားတဲ့ခါ ေခြးကေလးက သူ႔သခင္အႏၱရာယ္ကင္းေအာင္ အေရွ႕ကေန လမ္းရွင္းတဲ့အေနနဲ႔ “ေဟာင္”ၿပီး သြားေလ့ရွိပါ တယ္။ သခင္ကလည္း ေခြးကေလးနားလည္ေအာင္သင္ေပးထားပါတယ္။ ႏြားေက်ာင္းသားဟာ “အခါအခြင့္မသင့္တဲ့အခါမ်ားမွာ ေခြးကေလးကိုပဲ တပည့္ေတာ္ကိုယ္စား လြတ္လိုက္ပါ့မယ္” လို႔ ပေစၥကဗုဒၶါအားေလွ်ာက္ထားခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္ရက္မွာေတာ့ ေခြးကေလးဟာ ေက်ာင္းကို သြားတဲ့လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ေတာေကာင္ေတြအႏၱရာယ္က ကင္းေအာင္ ခ်ဳံပုတ္ေတြ႔တုိင္း သံုးႀကိမ္ ‘ေဟာင္’ ၿပီး ခ်ဳံပုတ္ထဲက ေတာေကာင္ေလးေတြ ထြက္သြားၿပီဆုိေတာ့မွ ေက်ာင္းရွိရာကို သြားပါတယ္။ သစ္ရြက္မိုးေက်ာင္း တံခါးအနီးေရာက္တယ္ဆိုရင္ပဲ သူေရာက္ေနေၾကာင္း အရွင္ျမတ္သိေအာင္ သံုးႀကိမ္တိတိ ‘ေဟာင္’ ၿပီး အနီးမွာ ၀ပ္ေနေလ့ရွိပါတယ္။.အရွင္ျမတ္လည္း အခ်ိန္ကိုသိၿပီး ဆြမ္းခံၾကြေတာ္မူပါတဲ့အခါ ေခြးကေလးက အရွင္ျမတ္အေရွ႕ေနၿပီး သြားေလ့ရွိပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေခြးကေလးဟာ အရွင္ျမတ္အသြားအျပန္ခရီးမွာ အႀကိဳအပို႔လုပ္ေပးရွာတယ္။ တစ္ေန႔ အရွင္ျမတ္ဟာ ေခြးကေလးကိုစူးစမ္းျခင္တာနဲ႔ သြားေနက်လမ္းမဟုတ္ဘဲ လမ္းမွားက သြားတဲ့အခါ ေခြးကေလးဟာ အရွင္ျမတ္ကို ဒီလမ္းကမသြားေစခ်င္တဲ့သေဘာနဲ႔ အေရွ႕ကေန ကာဆီးထားပါေတာ့တယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔ လမ္းမွားကေနသြားျပန္တယ္ ဒီလိုပဲ အေရွ႕ကေနကာဆီးေနျပန္တယ္။ အရွင္ျမတ္က ေခြးကေလးကို ေျခနဲ႔ဖယ္ၿပီး ေရွ႕ဆက္သြားျပန္တယ္။ အရွင္ျမတ္ ျပန္မလွည့္လာတာကို သိတဲ့အခါ ေခြးကေလးဟာ မတတ္သာတဲ့အဆံုး အရွင္ျမတ္ရဲ႕သကၤန္းအစြန္းကိုကိုက္ၿပီး ဆြဲငင္ကာ လမ္းမွန္ကို ပို႔ေဆာင္ေပးပါတယ္။ ေခြးကေလးဟာ ပေစၥကဗုဒၶါအေပၚ အလြန္ခ်စ္ခင္ရွာပါတယ္။
အခ်ိန္ၾကာလာတဲ့အခါ အရွင္ျမတ္ရဲ႕သကၤန္းမ်ားဟာ ေဆြးေျမ႔လာပါတယ္။ ဒါကိုသိတဲ့ ႏြားေက်ာင္းသားက သကၤန္းလ်ာတစ္စံုကို ဆက္ကပ္လွဴဒါန္းပါတယ္။ အရွင္ျမတ္ဟာ သကၤန္းအတြက္ ခ်ဳပ္ၿပီးဆိုရပါဦးမယ္။ ဒါေၾကာင့္ အရွင္ျမတ္က“ဒကာ…သကၤန္းဆိုတာ တစ္ဦးထည္း ခ်ဳပ္-ဆိုးလို႔မလြယ္ကူဘူး။ ရဟန္းေတာ္မ်ာရွိရာ ဂႏၶာမာဒနေတာင္ကို သြားမွျဖစ္မယ္” လို႔ ႏြားေက်ာင္းသားအား ေျပာပါတယ္။ ထိုအခါ ႏြားေက်ာင္းသားက “ဂႏၶာမာဒနေတာင္ကို ၾကြရင္လဲ အၾကာႀကီးမသြားပါနဲ႔ဘုရား” လို႔ ေလွ်ာက္ထားပါတယ္။ အနီးရွိ ေခြးကေလးဟာ အရွင္ျမတ္နဲ႔သခင္တို႔ေျပာစကားကို နားေထာင္လို႔ ေနပါေတာ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အရွင္ျမတ္လည္း မၾကာခင္မွာ ေကာင္းကင္ခရီးနဲ႔ အလိုရွိရာကို ၾကြေတာ္မူပါတယ္။ ေခြးကေလးဟာ သူအလြန္ခ်စ္တဲ့ အရွင္ျမတ္ၾကြသြားတာကို မ်က္စိတဆံုးၾကည့္ၿပီးေနပါတယ္။ အရွင္ျမတ္မျမင္တဲ့ေနရာလဲေရာက္ေရာ ေခြးကေလးဟာ ႏွလံုးကြဲၿပီး ေသရွာပါေတာ့တယ္။ ေသလြန္တဲ့အခါ တာ၀တႎသာမွာ နတ္သား ျဖစ္ရပါတယ္။ (သမာဝတီ၀တၳဳ၊ဓမၼပဒအ႒ကထာ၊၁)
အခ်ဳပ္ေျပာလိုတာက ပင္လယ္ကဒီေရလိုပဲ သံသရာက်င္လည္ေနၾကရတဲ့သတၱ၀ါမ်ားရဲ႕ဘ၀ဟာ နိမ့္တံုျမင့္တံုနဲ႔ က်င္လည္ေနၾကရပါတယ္။ တကယ္လို႔ ခၽြတ္ေခ်ာ္ၿပီး အပါယ္ေရာက္သြားရင္ေတာ့ ျပန္တက္ဖို႔ဆိုတာ အခြင့္အလမ္း အလြန္နည္းပါးလွပါတယ္။ ဒါကိုနည္းလည္ၿပီး အခုလိုလူ႔ဘ၀ရတဲ့အခိုက္မွာ
ကုသုိလ္မ်ားမ်ားရႏုိင္ေအာင္ ဖန္တီးလုပ္ေဆာင္ႏုိင္ၾကဖို႔နဲ႔ သံသရာမွာ ဘ၀အဆင့္ျမင့္သထက္ ျမင့္ေအာင္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ႏုိင္ၾကဖို႔ အေရးႀကီး ပါေၾကာင္းေျပာၾကားရင္း……. အဆံုးသတ္ပါ ရေစ….